مارک سیِربی[۱]، ژورنال آکادمیک تمپو[۲]، شمارهی ۱۰۹، ۱۹۷۷، انتشارات دانشگاه کمبریج
ترجمه: علی توکلی[۳]
تحولات در سَبکِ موسیقیِ گئورگی لیگتی، از سال ۱۹۶۰، به نوعی انعکاسی از تحولاتْ در دنیای گستردهترِ موسیقی معاصر بوده است. او در موسیقی خود، در دهة ۱۹۶۰، رویکردی آزمایشی و سیستماتیک را به اکتشاف ماتریال صوتی نشان میدهد. این رویکرد را میتوان در موسیقیهای همعصرانش چون زناکیس[۴]، پندرسکی[۵] و شْتُکهاورن[۶] نیز یافت؛ اما لیگتی در موسیقیِ خود، در دهة ۱۹۷۰، رویکرد التقاطیتری را ارائه میدهد؛ بهطور مشخص در اُپرای «ماکابرِ بزرگ» [۷] که در آن، نقبی به سَبکهای گذشتگان میزند؛ مانند اشاراتی به مُنتهوِردی[۸]، رُسینی[۹] و وِردی[۱۰]. از این اثر بهبعد، بهنظر میرسد که فاصلهای کامل از رویکرد کلی آثار او در دهة۱۹۶۰ وجود داشته باشد.