آیا لیگتی پُست مدرنیست است؟

مارک سیِربی[1]، ژورنال آکادمیک تمپو[2]، شماره‌ی 109، 1977، انتشارات دانشگاه کمبریج

ترجمه: علی توکلی[3]

تحولات در سَبکِ موسیقیِ گئورگی لیگتی، از سال 1960، به نوعی انعکاسی از تحولاتْ در دنیای گسترده‌ترِ موسیقی معاصر بوده است. او در موسیقی خود، در دهة 1960، رویکردی آزمایشی و سیستماتیک را به اکتشاف ماتریال صوتی نشان می‌دهد. این رویکرد را می‌توان در موسیقی‌های هم‌عصرانش چون زناکیس[4]، پندرسکی[5] و شْتُکهاورن[6] نیز یافت؛ اما لیگتی در موسیقیِ خود، در دهة 1970، رویکرد التقاطی‌تری را ارائه می‌دهد؛ به‌طور مشخص در اُپرای «ماکابرِ بزرگ» [7] که در آن، نقبی به سَبک‌های گذشتگان می‌زند؛ مانند اشاراتی به مُنته‌وِردی[8]، رُسینی[9] و وِردی[10]. از این اثر به‌بعد، به‌نظر می‌رسد که فاصله‌ای کامل از رویکرد کلی آثار او در دهة1960 وجود داشته باشد.