فصلنامه علمی مطالعات هنر و زیباشناسی فصلنامه علمی مطالعات هنر و زیباشناسی
مسعودرضا یوحنایی[1]، مبینا کوزری[2]
- دانشجوی دکتری فلسفه هنر دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال
- دانشجوی کارشناسی طراحی لباس دانشگاه آزاد واحد تهران جنوب
چکیده
مقالۀ حاضر میخواهد به بررسی دیدگاه مولوی در باب اخلاق و موسیقی بپردازد. این مقاله در ابتدا به بررسی مفهوم فلسفه و حکمت می‌پردازد و سپس هنر، زیبایی‌شناسی و بررسی اخلاق براساس نگاه مولوی پرداخته و در نهایت به بررسی موسیقی و سازهای تنبور و دف و سُرنا از نگاه مولوی در این باب می‌پردازد. از نگاه مولوی، موسیقی میتواند انسان را به درجة بالای اخلاقی برساند و انسان را از منیت و “من” گفتن رهایی بخشد؛ اما لازمۀ این مسئله این است که انسان از خویشتن فارغ شود، چنین انسانی یک انسان رها و آزاد است. انسان مطلوب از نگاه مولوی شخصی است که از کینه خالی شده و گذشت کند. تنبور از نگاه مولوی سازی با مفاهیمی متعالی است و همچنین دف و سُرنا نیز برای او از جایگاه والایی برخوردار هستند.
واژگان کلیدی: مولوی، تنبور، دف، سُرنا، اخلاق.
[1] . masoodrezayouhanaei@gmail.com
[2] . mobinakoozari@gmail.com